Von Kumbruck
Wat als je toekomstige schoonvader een volbloed psychopaat blijkt te zijn – en vluchten geen zin meer heeft?
Valentina is jong, steeds vrolijk en houdt van het leven. Samen met haar hartsvriendin Claire geniet ze ten volle van haar zorgeloze jonge jaren in het idyllische dorp Verstiger, dat gelegen is aan de voet van het adembenemende Boundor gebergte.
Aan haar gelukzalige leven komt abrupt een einde, als ze ten prooi valt aan haar verknipte vriend Robert, zijn meedogenloze moeder en duivelse vader. Wanneer ze belandt in een rollercoaster van emoties, wordt ze een duistere onderwereld ingezogen. Een wereld van vrouwenhandel, geweld en criminaliteit verandert het leven van Valentina en dat van haar familie voorgoed.
Het debuut van Von Kumbruck
Verstiger, 17 mei 1980
Starend kijkt Valentina voor zich uit, haar blik op oneindig. Gedachten schieten als losse flarden met de snelheid van een rollercoaster door haar hoofd. Het denken is sinds november niet meer gestopt. Toen, in die ellendige maand, is er veel gestopt. De vooruitzichten, de toekomst,
de plannen en de vele leuke ideeën hebben sindsdien plaatsgemaakt voor een snijdende pijn en een gevoel van leegte. Uitgeput is ze. Haar energie is vervlogen samen met alles waar ze zo naartoe heeft geleefd. De kamer
is donker en stil. De stilte bevat iets kleverigs, zeg maar claustrofobisch, alsof de zuurstof in de kamer haar plots wordt ontnomen ...
Wist je trouwens dat ik vrij vaak kamers binnensluip waar mensen liggen te slapen?’ Valentina weet niet wat uit te brengen, omdat ze geschrokken is dat hij al die tijd op de kamer was zonder dat ze er enig besef van had.
‘Je denkt waarschijnlijk dat ik een voyeur ben? Dat deert me niet, want ik weet dat ik dat niet ben. Het maakt me gewoon zo rustig als ik naar slapende mensen kijk. Weet je dat ik er ooit zelfs van droomde om begrafenisondernemer te worden?’ Als Valentina weer niet antwoordt, gaat hij gewoon verder: ‘Nee, dat dacht ik al, dat je dat niet wist. Ik mocht het niet van mijn vader. Ik moest en zou zijn stinkende vlees-bedrijf overnemen. Een dood rund is net niet hetzelfde als het dode lichaam van een mens, toch? Het heeft geen charme. Het straalt geen rust uit. Geen sereniteit. Bij een koe bengelt de tong uit haar mond. Ik walg van dat beeld. De mens wordt op zijn mooist gemaakt als hij voor eeuwig gaat slapen. De schoonheid van pure rust. Ik vind dat prachtig. Vind je me vreemd?’ ...
Ik had de keuze een slaaf en gevangene te blijven of het recht in eigen handen te nemen. Daarvoor zou ik een onomkeerbare daad moeten stellen. Achteraf gezien heb ik spijt dat het zo gelopen is, maar ik heb geen spijt dat ze tot het laatste moment alles beleefd hebben en dat ze het leven in zich voelden wegebben. Ze hebben nog niet half zoveel geleden als ik in al die jaren! Ze zien lijden, haalde het beste in me naar boven. Wat tevens ook het allerslechtste van mezelf was. Een donkere, niet te verlichte en meedogenloze plek waarvan ik niet wist dat ik die in me had ...
Dichter naderende en jachtige voetstappen afkomstig van stiletto’s weerklinken vanachter de zware eiken toegangsdeur met een in art-nouveaustijl verwerkt, kleurrijk loodglas. De deur gaat gezwind open.
De huiselijke geur die hun tegemoetkomt, heeft iets weg van versgebak-ken amandelcake en gekapt dennenhout. Heel even neemt Leonel de tijd en snuift deze vertrouwde geur, waaraan hij het afgelopen jaar vaak met heimwee aan gedacht heeft, langzaam op ...
Als ik nog maar aan je denk beginnen mijn tanden te jeuken. Het liefst van al wil ik je pijn doen, heel veel pijn. Ik wil je zien lijden, je zien strijden, afzien en kijken hoe je verwondingen oploopt, hoe je gevloerd wordt. Ik vervloek je! Tjonge, je moest eens weten hoe hard. Wat een medelijden zou je wel niet krijgen met me. Ik wil een bloementuin zaaien op een lap kurkdroge grond en ze weelderig laten groeien door ze enkel en alleen maar te besprenkelen met jouw tranen. Met jouw met aarde vermengde zwarte tranen ...
Haar herinneringen gaan terug naar het begin van hun huwelijk, toen Lucette het gewaagd had om zich stiekem in zijn werkkamer te begeven. Ze trof er een nette, perfect opgeruimde kamer aan waar alles symme-trisch leek te liggen. De muren waren er bedekt met enkele indrukwek-kende schilderijen, erfstukken uit de familie van Jacques. Veel hiervan zijn afkomstig van een verre voorvader, die als berucht Generaal in het Engelse leger mee verantwoordelijk was voor het oprichten van de strafkoloniën in het Australische Port Jackson aan het einde van 1780.
In haar geheugen staat een kartonnen map gegrift, die ze vond op het antieke, houten bureau met de daarin hand gebeitelde Aborigines sculpturen ...
Zo naïef als ik was, dacht ik even dat ik terug een eerste teken van menselijkheid had mogen ontvangen, tot de non me na het derde bezoek van Jacques verzorgde. Zonder wat te zeggen draaide ze me op mijn buik en plofte een spuit in mijn billen. Enkele seconden later voelde ik een tintelend gevoel doorheen mijn hele lichaam schieten. Geleidelijk aan voelde ik helemaal niets meer. Ik kon ook niet meer bewegen. Ik wilde me omdraaien maar dat lukte niet. Ze lachte luidop. Na enkele ogenblik-ken trok ze haar slip vanonder haar zwarte kleed. Er verscheen een rode blos op haar ronde wangen. Het zweet stond op haar voorhoofd en haar uitpuilende, door rimpels omgeven ogen schitterden, terwijl ze opgewon-den en hijgend met haar dikke, gore eeltvinger ...
Dit idyllische dorp, dat in het prille begin van de jaren vijftig op de
kaart werd gezet door de razend populaire Hollywoodfilm Het beest van Rithkervea, zorgde ervoor dat het ooit zo ongerepte en achter bergwan-den verscholen dorp, transformeerde in een plaats waar hotels en restau-rants als paddenstoelen uit de grond schoten.
De toeristischemelkkoe wist er op deze ondergrond goed te gedijen. Vanaf toen is Calputent het mondaine oord voor de betere middenklasser en welgestelde landgenoot geworden. Een doornsneegezin met een gemiddeld inkomen haalt het zich niet in het hoofd om naar Calputent te trekken. Ze komen geruïneerd terug nadat ze de hotel- en restaurant-rekeningen betaald hebben. Het beest van Rithkervea was een zeer goede en baanbrekende film, waar bakken aan knap acteerwerk en enkele voor zijn tijd hoogstaande technologieën in verwerkt waren. Het is niet voor niets dat hier, waar de oevers van de Rithkervea breed uitmonden en de haven van Calputent terug te vinden is, je in reuzenletters HET BEEST VAN RITHKERVEA ziet staan ...
Als ze vanuit het portaal de inkomhal binnenstappen, leidt deze hen naar een lange, met geërotiseerde kunstwerken gedecoreerde gang. Een voor een zijn het bijzondere werken, die de zintuigen weten te prikkelen. Valentina is onder de indruk door hetgeen ze ziet. Geenszins op een gedegouteerde manier. Neen, dat absoluut niet. Deze artistieke creaties, waarvan er enkele van dezelfde kunstenaar lijken te zijn, stralen totaal niets vulgairs uit. Ze ogen op een sensuele wijze mysterieus en lijken door de artiest gecreëerd te zijn, om de geest van menige taboeïseerder te behagen met een gezonde portie eufemisme ...
Wordt verwacht
Binnenkort verkrijgbaar
Moord op Sardinië